Misschien heb je voor jezelf die conclusie ook al getrokken. Je goede voornemens hebben je al vaak de ervaring gegeven dat je helemaal geen zin had in de taak die je jezelf had gesteld. Of misschien dan nog wel in het begin maar gaandeweg verdween je motivatie. En begonnen de uitvluchten. Hoe komt dat toch? En wat maakt toch steeds dat we afhaken na een poos? We vinden het wel belangrijk om onszelf uit te dagen en te verbeteren! Maar op deze manier heeft het helemaal geen zin! En precies daarin zit nou net het goede nieuws: goede voornemens hebben geen zin! Het biedt je de illusie dat je het vermogen hebt om geluk te bereiken met je planning en wilskracht. Je kunt er gerust mee stoppen. Zeker als je weet hoe je de illusie kunt doorprikken en je eigen benadering kunt kiezen!...
Het woord zegt het al
Jezelf iets voornemen: voor en nemen. Het woord voor wijst op voorsprong en vooruitlopen. Een aanduiding van een punt in de tijd. De tijd die nog moet komen. De toekomst.
Het woord nemen heeft iets van toe-eigenen, aanpakken of zelfs slikken. Het wijst op de richting van de beweging. Iets nemen is een actie van buiten naar binnen. Precies omgekeerd van toeval eigenlijk! Zoals alle taal geeft dit woord een betekenis aan het verschijnsel dat je dus ook daadwerkelijk krijgt: je neemt iets (voor waar aan) voordat het je eigen ervaring is in het moment. Je bedenkt wat je bereiken wilt zonder stil te staan in het moment.
In dat geval zou het woord ingeving je meer kunnen helpen. In en geven. Het woord geeft je een connectie met het moment in de tijd. Het hier en nu waarin je wens zich aandient.
Het woord geven wijst op de richting van de beweging van binnen naar buiten. Je wens voor jezelf mag in de buitenwereld vorm krijgen. Althans bij genoeg aandacht voor het proces waarin je je begeeft. Dat proces van verandering heeft het nodig dat je je aandacht daarbij houdt. Er ontstaat een soort spanning. Tussen wat je gewaar wordt in het hier en nu en dat waar je een stap naartoe wilt zetten. In het hier en nu wil je je spannen.
Dat geeft ons uiteindelijk nog een treffender woord: intentie. In en tendere (latijn voor spannen). Waar een voornemen een idee is waarbij we een doel in de toekomst plaatsen, is een intentie een houding die bewust vanuit ons innerlijk ontstaat en naar de volgende stap wil. We willen ons ervoor inspannen en we voelen dat het binnen ons vermogen en bereik ligt.
Innerlijke delen: streven naar geluk en weerstand tegen wat er is.
De illusie van goede voornemens wordt ook sterk gepromoot door twee delen in onszelf die daar veel baat bij hebben. Er is een deel van ons dat streeft naar geluk. Gewoonweg omdat het gelooft dat geluk ons doel is in het leven. Dat we ‘er dan zijn’. Dat we het dan goed gedaan hebben. Momenten van ongemak of erger worden ondergewaardeerd. Tot die tijd blijft dit deel dus streven naar gelukkig zijn. Ook al lijkt de weg erheen erg ongelukkig, het streven is wat telt! En dat komt een ander deel van ons erg goed uit: dat deel wat niet tevreden is met wat er nu is. Je zou het zelfs het deel van weerstand kunnen noemen. Want wat is weerstand anders dan het niet accepteren van wat er hier en nu is? Maar misschien heet het bij jou onvrede, onrust, afgunst, geklaag, beargumenteren? Merk je dat die delen een oordeel hebben over wat goed en niet-goed leven is? In elk geval doen ze daarmee hun werk om ons in het cirkeltje te houden van onvrede, wensen, doel stellen, streven naar het bereiken van geluk, frustratie, onvrede…..
De remedie: Eerst aanvaarden wat er al is
Als je levenssituaties bestempelt als goed of niet-goed heb je vaak het gevoel dat er iets verbeterd moet worden! Dan ben je gevoelig voor de illusie-van-goede-voornemens. Bezien met realistische ogen wordt het duidelijk dat het leven zich gewoon ontvouwt met alle mee- en tegenvallers erbij. Dat er alleen feitelijke voorvallen zijn. Wij zijn het zelf die er een beleving bij hebben dat het niet gewenst zou zijn. Niet o.k. of zelfs negatief. Dan ervaren we een probleem wat eigenlijk niet meer is dan een feit in de werkelijkheid. Het regent en we lopen erdoor zonder jas of het regent en we zitten binnen achter het raam. Dat het regent blijft een feit. Hetzelfde feit. Wij bestempelen het als ongewenst, negatief of probleem. Daarmee verzetten we ons tegen wat er al is. En direct willen we dat het ánders is. We gaan streven naar geluk. En daar is weer de cirkel.
Ik weeg 100 kg en moet afvallen (want met 70 kg zal ik gelukkig zijn). Ik rook en moet daarmee stoppen (want dan zal ik gezonder en dus gelukkiger zijn). Ik kom te laat en moet nu hard gaan rijden (want alleen als ik op tijd kom kan ik gelukkig zijn). Met het stellen van een ideaal gaan we voorbij aan wat er al is. We gaan voorbij aan dit moment. En dit moment is het vertrekpunt van waaruit we verder groeien. Dit moment heeft alle informatie in zich over hoe het met ons gesteld is. En wat we nodig hebben. Dat heeft onze aandacht nodig. En onze acceptatie. Ook als het ongemakkelijk of pijnlijk is. Pas als je kunt aanvaarden wat je zelf doet, voelt of denkt ben je zonder oordeel. Daarmee kun je je veranderproces in werking zetten. En dan heeft het zijn eigen passende verloop. Zonder streven of weerstand. Iedere stap dient zich vanzelf aan. Je dient je vooral gewaar te zijn of het bij jou past! Je wilt toch wegblijven van de illusie-van-goede-voornemens! Hoe doe je dat?
Je eigen stap voelen, denken, doen, voelen.
Een beproefde manier is er een van spirituele aard, aan ons geopenbaard door Meester Anton een aantal jaren geleden. Het uitgangspunt is dat onze persoonlijke groei optimaal verloopt wanneer we in contact met ons zielsgevoel blijven. Het onderliggende gevoel dat we als een soort kompas kunnen waarnemen. Waarmee we het besef hebben steeds meer onszelf te zijn. Zonder onszelf te forceren of aan te passen aan normen van anderen. Met het maken van keuzes en beslissingen is dat kompas dus vooral belangrijk. Wanneer een keuze, wens of doel aan de orde is kunnen we niet zomaar alle beslissingen vanuit ons hoofd maken. Of door het gewoon te doen met vallen en opstaan. Of zelfs maar alleen vanuit ons hart beslissen! Alle drie de manieren zijn op zichzelf o.k. maar het meest waardevol wanneer we ze bewust na elkaar toepassen. Als een cyclus. Een cyclus die altijd eindigt met een gevoel. Het gevoel dat onze keuze bevestigt. Dát ga ik dus zó doen!
De cyclus loopt altijd in dezelfde volgorde: voelen, denken, doen, voelen. Je stapt in met je vraag of probleem in 1 van de drie vormen. Welke vorm maakt niet uit. Denken, doen, voelen of Doen, voelen, denken, doen, voelen kan dus ook. Als je maar je eindconclusie doet vanuit de laatste keer voelen. Daarmee voel je wat je werkelijk wenst, wilt, gaat doen, verlangt, kiest etc. Overgewicht hanteren, rookverslaving benaderen, meer uren werken, enzovoort.
Zo weet je dat je geen voornemen doet maar wat je intentie is voor jezelf. Die is passend en dus motiverend en heeft bovendien geen startdatum nodig. Begin er gewoon mee als het moment er rijp voor is! Ik wens je voor 2016 nog minimaal 364 mooie startmomenten toe.
Over het werken met de cyclus van voelen, denken, doen vertel ik meer in het volgende blog. Dan gaat het ook over passende doelen stellen en daarbij trouw aan jezelf blijven. Natuurlijk kun je ook al een afspraak maken met mij voor je volgende stap in je persoonlijke proces.
Tags: voornemen intentie voelen, denken, doen zielsgevoel keuzes maken hier en nu