De winter is nog steeds mijn lichtend voorbeeld van hoe je ‘stilvallen’ doet. Terwijl ik dit schrijf merk ik: mijn formulering is eigenlijk al weer te doelgericht. Stilvallen ‘doe’ je niet. Stilvallen ervaar je omdat je de dingen ‘laat’. Wat is dat toch met het stellen van doelen? Het alsmaar voorwaarts willen? Hoe meer ik me er in oefen de laatste tijd om in de impasse te zijn (vorige blog), hoe meer ik merk dat ik een alternatief nodig heb. Wat doe ik als ik niks te doen heb? In een staat van verlichting komen is duidelijk nog niet voor mij weggelegd, dus wat nu? Ik wil best de impasse aanvaarden, maar wat doe ik dan met die signalen van onvrede, onrust, verwarring en ongeduld? Ook die willen kennelijk de ruimte en gehoord worden. Wat voor relatie heb ik eigenlijk met mezelf? Toevallig heb ik nu toch een impasse en niks en niemand om handen. Tijd voor een relatiegesprek. Een gesprek tussen mij en mezelf en ik, die daar hopelijk wijzer van wordt.
De laag van identiteit.
Wanneer je bezig gaat met wie je bent komt al gauw het begrip identiteit op. Het gaat dan over het invullen van allerlei rollen in je leven. Je bent er eigenlijk nooit één. De situatie zorgt ervoor dat je vanuit een bepaalde rol handelt, voelt en denkt. Je bent dertiger, man, vrouw, vader, moeder, broer, zus, buur, werknemer, leidinggevende, voorzitter, hobbytuinier, huiseigenaar, kattenmens en, en, en, of, of, of… Voor mij is het erg op de voorgrond dat ik nu dus een single-woman- in- haar- fifties. En daarbij ook een ZZPer met betekenisvol werk. En direct komen hierbij ook allerlei dingen in me op die ik daarvan vind en verwacht. Voor ik het weet bekijk ik mezelf als iemand met een minpuntje. Of ik voel me daarmee opeens wat sneu. Met de rol die ik in mijn werk heb zou ik zomaar mezelf kunnen geruststellen omdat ik daar belangrijk ben of zelfs onvervangbaar. Met al die rollen in ons leven komen er dus overtuigingen en oordelen mee. Je zou zomaar kunnen gaan geloven dat het maakt wie jij bent. En toch zou ik het hier willen bestempelen als illusies. Zo’n rol is niet wie je bént. Het gaat vooral over wat je kunt en dóet!
Je ego; je menszijn
Meestal wordt je niet blij wanneer het woord ego op jou wordt toegepast. En toch wil ik voor dit zelfonderzoek het woord een nieuwe kans (en een nieuwe glans) geven. Het is namelijk ook de laag waarin we zorgen dat we onszelf een plek verwerven in onze omgeving. Met een plek voor jezelf zorg je ervoor dat je overleeft, dat je wordt geaccepteerd of beter nog dat er van je wordt gehouden. Bij je geboorte trof je de omstandigheden aan waarmee je vanzelf leerde hoe je je daarin, al opgroeiend, het beste kon handhaven. Je leerde je aanpassen. Je gedrag aanpassen zodat je optimaal kunt krijgen wat je verlangt. Of ook om te vermijden wat je vreest. Je leerde te doen wat goed werkt. Je gedachten werden bepaald en je overtuigingen zijn zo ontstaan. Je ego werd gevormd. Je leerde menszijn.
Je raakte daarmee ook uit contact met wat je oorspronkelijke behoeften, eigenschappen of gevoelens waren. Je raakte uit contact met de verbondenheid met je bron. Het gewaarzijn daarvan was niet meer wenselijk. Ze raakten op de achtergrond. Maar nooit helemaal weg…
Wat je in je etalage zet
Zo zijn we allemaal gaan leren om onze beste eigenschappen naar voren te schuiven. We zetten ze in de etalage voor iedereen te zien. Daar kan iedereen zien wie we zijn. Hoe slim, geduldig, dapper, sterk, aardig, begrijpend etc. etc. etc. Allerlei delen van onszelf staan in die etalage. In het licht. En we geloven er zelf nog het meest in dat we daarmee gelukkig gaan worden. Wat jammer dat ikzelf nu in deze periode soms zo’n moeite heb met me gelukkig voelen hoewel ik toch ook zo’n etalage heb! Ik ontdekte dat precies daar het pijnpunt zat. Alleen met delen van mezelf die in het licht staan lukt het niet om (met) mezelf te zijn. Nu kom ik delen van mezelf tegen die in de schaduw staan. En ik kan ze niet negeren. Het zijn delen van mij die zorgen dat ik ga vluchten (TV-kijken), fantaseren (bedenken hoe goed dit gaat aflopen) en herinneren (somber worden door te focussen op wat is geweest). Ook heb ik een deel dat nu op de proppen komt met zijn negatieve overtuigingen (je gaat het niet redden met hoe jij bent). En dan is er natuurlijk nog de angst. Dat deel komt regelrecht uit mijn denkende brein en maakt dat ik niet meer zal gaan voelen wat er wérkelijk is. En dat ‘voelen’ is nou juist wat wel de bedoeling is. Wat me zal helpen om in contact met mezelf te komen! Maar dat is de wijsheid van mijn hogere Zelf. Dan is het dus hoog tijd om het ego, het aangeleerde gedrag en alle beperkingen daarvan, te gaan afleggen. En me zoveel mogelijk te richten op het Zelf met een grote Z.
Je Zelf, je wezen
Bij alles wat ik geleerd heb op het gebied van persoonlijke groei, heb ik gelukkig ook een besef gekregen van een Zelf van een meer wezenlijke aard. Dat Zelf houdt zich als het ware wat verscholen in onze waarneming doordat we zo bezig zijn gegaan met ons ego. Met het aanpassen van ons gedrag zijn we gestopt met het waarnemen van ons diepere gevoel over de dingen, de mensen en onszelf. Ook het bezig zijn met verleden en toekomst houdt ons af van wat er voor gevoel huist in ons Zelf. Want contact met dat gevoel is er alleen in het moment van het nu. En dat gevoel geeft ons een gewaarwording over de ‘ik’ die we eigenlijk al zijn, maar zijn vergeten. Die ‘ik’ staat in contact met een groter geheel dan ons ‘ikje’ dat we van dag tot dag proberen waar te maken. Dat contact brengt ons in verbinding met de Goddelijke mens die we zijn. Dan is het dus heel waardevol om eens vaker contact te gaan maken met dat aspect van mij! Dat weet namelijk waar ik gelukkig van wordt. Dan weet ik ook beter welke keuzes ik wil maken. Ook al zijn ze soms zwaar. Een keuze vanuit je ziel is een keuze voor je levensgeluk. Gewoonweg omdat je zelf niet in je eentje hoeft te bedenken wat de juiste keuze of reactie is, maar omdat je ziel het je kan aangeven. Ik geloof er in dat hoe meer mensen op de wereld zich hierin oefenen, hoe liefdevoller hun levens worden en hoe liefdevoller onze toekomst zal zijn. (Ha, dan is er tóch nog een wezenlijk doel om naar te streven! .....)
Een lichtend voorbeeld zijn
Ik heb inmiddels een helder beeld van hoe ik een gesprek met mezelf kan voeren. Het gesprek kan dus in verschillende laagjes gevoerd worden. Maar het liefste wil ik natuurlijk ook de hogere laag horen! Daar waar de verworven inzichten en mijn wijsheid zit. Hoe ik mezelf kan helpen is om deze impasse te zien als een periode om zoveel mogelijk contact te maken met mijn Zelf. Ik weet dat het niet zo ingewikkeld is om te doen. Het vraagt alleen om de beslissing om het steeds te doen en dus de bereidheid om gewaar te zijn.
Zolang ik niet verlicht ben en nog voort ploeter in het leerproces van het leven, wil ik toch in ieder geval graag een lichtend voorbeeld kunnen zijn voor anderen die, net zoals ik, zoeken naar de lichtheid in het leven en de waarachtigheid in zijn of haar keuzes. Ik geloof er in dat dit heel aanstekelijk werkt!
Wat ik leerde uit het gesprek met mij, mezelf en ik:
- Het gaat om mijn intentie (is die liefdevol?)
- mijn aanwezigheid (ben ik in het moment?)
- mijn focus (is die op het gevoel in mijn buik bij mijn middenrif?)
- en ben ik bereid om met te richten op het genieten van de reis ? (in plaats van het bereiken van een doel)
- durf ik (hardop) mezelf de vragen te stellen over de juiste keuzes?
Dan kan ik voelen of het antwoord een ja of een nee is. Of ik merk wat in mij op komt als een antwoord. Mijn hogere Zelf weet de weg!
Ik gun jou een goed gesprek van tijd tot tijd
en een heldere verbinding in het contact met
jou, jeZelf en jij. ♥♥♥
Tags: hogere Zelf ego menszijn Goddelijke mens lichtbaken relatie levensgeluk